Documentairemaakster Lucija Stojevic volgt de Catalaanse danseres terwijl ze zich voorbereidt op een eenmalige comeback: nog één keer in de schijnwerpers, zittend op een stoel, maar niet minder adembenemend. Tegelijk onderzoekt de film ook het mysterie van haar plotse verdwijning. Dertig jaar geleden was La Chana een wereldster: ze danste in Tokio, New York en Buenos Aires, en nadat acteur Peter Sellers haar bezig zag, mocht ze meespelen in de film The Bobo. Hollywood stond klaar om haar te omarmen.

Maar het tegenovergestelde gebeurde: La Chana verdween helemaal van het toneel. Haar jaloerse echtgenoot, wellicht geïntimideerd door de wilde passie die ze uitstraalde bij het dansen, besloot haar te beroven van de enige vrijheid die ze als vrouw genoot in de conservatieve gipsygemeenschap.

Kippenvel

La Chana won de publieksprijs op het gerenommeerde documentairefestival IDFA, en het is gemakkelijk om te begrijpen waarom. De vele dansscènes bezorgden ons kippenvel, en de magnetische flamencoritmes bleven nog lang na de eindgeneriek in ons hoofd doorratelen. Het persoonlijke verhaal van La Chana en haar dochter geeft de film een emotionele dimensie, ook al schetst Stojevic in al haar bewondering zeker geen volledig portret van de legendarische danseres.

Bovendien is La Chana een boeiende vertelster. Haar talent verklaren kan ze (uiteraard) niet, maar ze vindt wel poëtische metaforen om te beschrijven wat ze voelt: “Wanneer ik dans, is het alsof ik in een labyrint met vele deurtjes zit. Achter de ene zitten parels, achter de andere diamanten, saffieren of smaragden. Mijn ziel bepaalt welke deur ik opentrek, en welke beweging ik maak.”