In eerste instantie heeft de film een hoog video-installatie gehalte. Van het soort dat urenlang in loop wordt afgespeeld in musea voor moderne kunst. Iets wat u maar fragmentarisch bekijkt, en allicht daarom zelden begrijpt. Maar wie de montage geconcentreerd volgt, ziet de clevere parallellen. Lynch vertelt over zijn jeugd, de kunstwerken die passeren zijn een soort verwerken daarvan.

Nu denkt u misschien: arme Lynch, dit creatieve genie had allicht een trauma. Toch niet. Het ergste verhaal over zijn moeder: van haar kreeg hij geen kleurboeken, wegens “dodelijk voor de creativiteit”. En zijn vader, die hoorde dat zoonlief schilder wou worden, zei ooit in een uitzonderlijke opwelling: “voortaan maak je geen deel meer uit van dit gezin”. Tot zover die getroebleerde jeugd.

Een bijzondere anekdote zegt het eigenlijk allemaal. Lynch herinnert zich een raar moment in zijn geboortestad Missoula – “my world was no bigger than a couple of blocks“ – wanneer een naakte vrouw huilend over straat liep. Mysterieus, zo voelde hij dat aan. Iets wat de banaliteit van die kleine wereld even doorbrak.

Het wordt nergens expliciet gezegd, noch gehint. Toch is het een verhaal als het deze dat iets quasi onbegrijpelijk als Twin Peaks plots heel helder maakt.

Engels gesproken met Engelstalige onderschriften.