Jules en Vincent werken voor de machtige misdadiger Marsellus Wallace. Vincent komt in de problemen als hij Mia, de vrouw van Wallace, een avondje gezelschap moet houden. Ondertussen is Wallace verwikkeld in een deal met de bokser Butch, die Wallace belazert en er met z’n geld vandoor gaat.

Voor de tweede reeks van Klappei classics schuiven we wat op in de tijd. Van het New Hollywood van de jaren ‘70 gaan we nu naar de jaren ‘80 en ‘90. Tijdens de New Hollywood periode werden de beste films gemaakt binnen het Hollywoodsysteem. Toen Jaws en Star Wars gigantische bedragen opbrachten kregen de studiobonzen echter door dat het grote geld niet noodzakelijkerwijs in goede films te vinden was (niet dat Jaws en Star Wars slecht zijn natuurlijk) maar wel in franchises. Het resultaat? Vijf Aliens, vijf Terminators, drie Beverly Hills Cops, twee Ghostbusters, vier Rambos,… Auteurscinema was niet meer welkom in Hollywood. De beste filmmakers werden op deze manier gedwongen om onafhankelijk van de studios te opereren als ze hun films gemaakt wilden krijgen. De output van goede Amerikaanse films mag dan kleiner zijn dan in de jaren 70, toch tonen meer dan enkele films aan dat er ook met een kleiner budget erg goede films afgeleverd kunnen worden. Enkele van deze pareltjes zijn dit najaar op het grote scherm te (her)bewonderen in Klappei.

Dat Pulp Fiction  één van de meest populaire films ooit is zullen weinig mensen tegenspreken. In lijstjes met beste films is het bijna niet weg te denken en als je vraagt naar iemands favoriete film is de kans groot dat Pulp Fiction ergens wel vermeld zal worden. Toch waren de reacties op de film bij release zeer uiteenlopend. Zo won het de Gouden Palm in Cannes, maar kreeg Tarantino tegelijkertijd boegeroep over zich heen tijdens de uitreiking. Ook waren er critici die de film beschuldigde van het ophemelen van geweld. Toch zijn deze criticasters nu nog moeilijk te vinden en heeft Pulp Fiction in een korte tijd zijn status als klassieker kunnen verzilveren.

Maar wat maakt pulp fiction nu zo goed? Het verhaal van de film is op het eerste zicht immers niet meer dan een opeenstapeling van clichés. De bokser die een wedstrijd moet verliezen maar dan van gedachte verandert, de hitman die zich bekeert, … Het gebruik van deze clichés is echter uiteraard bewust. Tarantino speelt, zoals in al zijn films, met de filmconventies. Hij gebruikt de clichés van de cinema die hij zo goed kent, en maakt deze zich eigen. We zijn algemeen genomen zo doordrongen door pop cultuur dat we in films een bepaald verwachtingspatroon hebben. Tarantino gebruikt deze voorkennis en geeft hier een twist aan. Er wordt dan wel gebruik gemaakt van clichés, maar deze worden op zo’n originele manier uitgewerkt dat het resultaat steeds uniek wordt.

Het meest voor de hand liggende dat zo aantrekkelijk is aan de film zijn echter de uitstekende dialogen. De Seinfeld-achtige gesprekken die over niets in het bijzonder gaan, zijn zo goed geschreven, zo origineel en zo grappig dat ze elke scene uniek maken en doen nazinderen. De grote mate waarin de film gequoteerd wordt is hier het bewijs van.

Pulp Fiction is bovendien uitermate invloedrijk geweest op de rol die independent cinema invulde in Hollywood. Eén van de belangrijkste redenen van deze invloed was het financieel succes van de film. Met een klein budget van 8 miljoen dollar slaagde het erin om maar liefst 213 miljoen dollar binnen te halen aan de box office. Nadat Star Wars en Jaws de studio’s hadden doen vergeten dat er ook in auteurscinema geld te verdienen viel, bracht Pulp Fiction de relevantie van independent film voor de Hollywoodbonzen terug naar de voorgrond. Het resultaat was dat studio’s kleinere independent studio’s begonnen op te kopen met het doel goedkope films te maken die veel zouden kunnen opbrengen.

Regisseur: Quentin Tarantino | Duur: 154 min. | Land: VS | Jaar: 1994

Klik op deze email link voor reservatie

Categorie:

• Klappei Classics