Datum: Wed 25/02/15 | Aanvang: 20:15
Benjamin Braddock heeft er genoeg van om de perfecte jongen te zijn voor de vrienden van zijn ouders, en weet niet wat hij wil met zijn leven. Dan trekt een vriendin van de familie, Mrs Robinson, spontaan de kleren voor hem uit. Hij mag met haar doen wat ‘ie wil. Maar ze is oud genoeg om zijn moeder te zijn en dat leidt tot erg gecompliceerde situaties.
De tweede film in onze New Hollywood reeks is The Graduate. In 1967 waren er twee films die schokgolven doorheen het establishment van Hollywood joegen. Allereerst was er Bonnie & Clyde die geweld een nieuwe invulling gaf op het scherm en ten tweede was er, u kon het al raden, The Graduate. Een sociale satire met in de hoofdrol een opgemerkte nieuwkomer Dustin Hoffman. Toen de film uitkwam was het direct een gigantische hit. Rekening houdend met inflatie staat de film zelfs op de 21ste plaats aller tijden van de films die het meest hebben opgebracht in de Verenigde Staten. Dit terwijl de film allesbehalve een grote productie was. Het was niet alleen commercieel erg succesvol, ook de kritieken waren lovend. Opvallend was dat lof niet alleen kwam van buiten Hollywood. Een film die aanvankelijk slechts bedoelt leek te zijn voor het alternatieve circuit kreeg opeens verschillende Oscarnominaties waaronder beste film en regie waarbij Mike Nichols zelfs het beeldje voor beste regisseur naar huis mocht nemen. Een nieuwe toon was gezet. Terwijl films als Easy Rider nog opereerde buiten het establisment, besloot Hollywood om de nieuwe trend van film maken te omarmen (het financiële succes van The Graduate zal hierbij natuurlijk ook een rol hebben gespeeld). Een ander soort Hollywood was geboren.
De film lanceerde bovendien ook de carrière van Dustin Hoffman, voordien nog een nobele onbekende. Dat Dustin Hoffman enkele jaren terug het moeilijk ver had gehaald als leading man in Hollywood lijkt voor zich te spreken. Aan acteertalent niets te weinig maar hij zag er meer uit als een producer dan een filmster. Uiterlijk haalde het steeds minder van acteertalent. Getuigen zijn acteurs als Gene Hackman, Jack Nicholson, Robert De Niro,…. Acteurs die in het oude Hollywood waarschijnlijk niet verder zouden zijn geraakt dan character actors.
Maar wat maakte dat The Graduate nu zo anders en tegelijk zo succesvol was? De mentaliteitsverandering die plaatsvond in de jaren ’60 speelde hier natuurlijk een grote rol. De jonge Benjamin Braddock (Dustin Hoffman) is net afgestudeerd en lijkt alles mee te hebben. Wanneer hij echter ziet dat de rest van zijn leven al gepland is voor hem besluit hij zich daartegen af te zetten. Voor de groeiende countercultuur was deze film een statement van non-conformisme, eentje dat zei dat je zelf waarde moest geven aan je leven en dat dit niet in de handen moest liggen van de gevestigde waarden. Jongeren zagen opeens zichzelf en hun eigen problemen terug in de bioscoop. De film speelde zich niet meer af ergens veraf in het oude westen of op het podium van een Broadwaymusical maar in hun eigen huis. Eindelijk was een herkenbaar iemand te zien op het grote scherm. De Graduate maakte brandhout van de maatschappij van de oudere generatie die werd afgebeeld als hypocriet en fake. Een film die over de zogenaamde ‘post-college malaise’ gaat zou voordien te triviaal geleken hebben vooral omdat voor vroegere generaties dit fenomeen weinig wilde zeggen. Dit waren problemen van een nieuw soort van jongvolwassenen die simpelweg nog niet bestonden voor de jaren ‘60.
De film is echter meer dan simpelweg een document van de sixties tegencultuur, ook al werd die zo wel gebruikt. Het richt zijn pijlen immers niet alleen op de hypocrisie van de oudere generatie, ook de nieuwe blijft niet buiten schot. Blijft Benjamin Braddock ondanks alle mooie nieuwe idealen van de 60’s niet gewoon een geprivilegieerd iemand die in de praktijk een even leeg bestaan lijdt als zijn ouders? En is zijn ‘rebellie’ tegen de gevestigde waarde uiteindelijk geen lege doos wanneer hij toch kiest voor het happy ending?
Wat de film echt wil zeggen is natuurlijk voor interpretatie vatbaar. Dat is ook wat de film zo interessant maakt. De film is excentriek, grappig, sociaal relevant en romantisch. Dit maakt dat zelfs los van al deze interpretaties gerelateerd aan de sixties de film nog steeds relevant is als een verhaal over iemand die niet weet wat te doen met zijn leven, een onderwerp dat vandaag de dag nog steeds iedereen kan aanspreken.
Regisseur: Mike Nichols | Duur: 106 min. | Land: VS | Jaar: 1967
Klik op deze email link voor reservatie
Categorie:
