Datum: Wed 27/05/15 | Aanvang: 20:15
Brooklyn, New York, 22 augustus 1972. Net voor de middagsluiting overvallen Sonny en Sal een bank. Langer dan tien minuten mocht de overval niet duren, maar er zit niet genoeg geld in de kluis en de politie staat sneller voor de deur dan voorzien zodat de gangsters met hun gijzelaars ingesloten zitten. In de volgende uren ontbrandt een ware zenuwoorlog. Intussen is ook de pers gearriveerd en staan tientallen kijklustigen zich te verdringen voor het bankgebouw.
Het waargebeurde verhaal van de vijfde film in onze New Hollywood reeks, Dog Day Afternoon, speelt zich af op een broeierig hete dag New York. Sonny (Al Pacino) pleegt samen met zijn handlanger een bankoverval dat al snel in duigen valt. Strikt genomen mag Dog Day Afternoon dan een heist film zijn, van de conventies van dat genre trekt Sidney Lumet, de regisseur, zich alvast niet veel van aan. De film combineert tragiek en humor op een unieke wijze en delft diep in de psyche van de overvallers zonder het typische spelletje van cops en robbers te volgen.
De film draait echter rond de personages. Deze zijn uniek en raar maar tegelijkertijd ook geloofwaardig, sympathiek en bovenal echt. En dit niet alleen omdat de feiten in de film ook waar gebeurd zijn. Lumet’s naturalistische aanpakt zorgt ervoor dat de dialogen, het camerawerk en het tempo van de film allemaal gefocust zijn op de realiteit van de situatie. Heel de film speelt zich af binnen en rondom de bank wat ervoor zorgt dat we zo dicht op de huid van de van de personages komen te staan dat we als het ware zelf erbij betrokken zijn.
Omdat de personages zo belangrijk zijn in Dog Day Afternoon staan de acteurs natuurlijk centraal. Zonder geloofwaardige acteerprestaties valt de film ineen. Gelukkig is dit één van Lumets specialiteiten. Hij is niet alleen meesterlijk in de juiste acteur voor de juiste rol te selecteren, hij is ook telkens in staat het beste uit zijn acteurs te halen. Denk maar aan William Holden in Network, Henry Fonda in 12 Angry Men, Paul Newman in The Verdict en nog maar eens Pacino in Serpico. De acteerprestaties die worden neergezet in Dog Day afternoon zijn dan ook fenomenaal. Niet alleen Al Pacino en John Cazale (The Godfather) zetten beide topprestaties neer, ook de rest van de ensemble-cast lijkt direct van de straten van New York te komen. Lumet geeft de acteurs de ruimte en vrijheid om één te worden met de personages en deze maken daar beter dan ooit gebruik van.
Net zoals de meeste New Hollywood film heeft ook Dog Day afternoon aandacht voor de maatschappij waarin ze zich bevindt. De sensatielust van de media en het publiek wordt zo onder de loep genomen. Na de overval blijven de eerste camera’s niet lang weg. Wanneer Sonny deze lustig gebruikt en bespeeld wordt hij als held geportretteerd. Wanneer echter blijkt dat Sonny bisexueel is verandert de media en het publiek en keren ze zich tegen hem. Van het ene moment op het andere verandert het ideale beeld van Sonny als de romantische rebel en moet het publiek en de media niets meer van hem weten.
Dog Day Afternoon begint met een montage van gewone mensen in New York. Mensen aan het sporten in het park, aan het werken, zittend aan het strand,… De boodschap is duidelijk. De film mag dan gaan over een iemand die een mislukte bankoverval pleegt om de operatie voor de geslachtsverandering van zijn vriend te betalen toch is dit waar de film om draait: gewone, echte mensen. De tegenstrijdigheid hierin is maar al te duidelijk maar daar ligt net de sterkte van de film; de manier waarop het in staat is om zelfs in zo’n absurde situatie de menselijkheid van de personages de bovenhand te laten nemen en aan te tonen dat ‘gewone’ mensen eigenlijk niet bestaan.
Regisseur: Sidney Lumet | Duur: 124 min. | Land: VS | Jaar: 1975
Klik op deze email link voor reservatie
Categorie:
